..το ταξίδι του Βλαδίμηρου..

..για όσους πίστεψαν κάτι άλλο!

Η δικαίωση του κανονικού ποδοσφαιριστή

Ντέπυ Κουρέλλου

01-09-2012

Οι περισσότεροι το είδαν την επόμενη μέρα, στο προφίλ κάποιων Facebook friends. Και χρειάστηκαν τέσσερα και πέντε replay για να το χορτάσουν. Το γκολ του Κριστιάνο Ρονάλντο στο Clasico για το Σούπερ Καπ της Ισπανίας ενθουσίασε ακόμα και τους ορκισμένους εχθρούς του. Με αυτό τον αέρα, του απίθανου γκολ, βρέθηκε στο Μόντε Κάρλο για τη βράβευση του καλύτερου ποδοσφαιριστή στην Ευρώπη, όπως θα προέκυπτε από την ψηφοφορία 53 δημοσιογράφων. Δίπλα του ο συνήθης ύποπτος Λιονέλ Μέσι και ο Αντρές Ινιέστα. O Κριστιάνο Ρονάλντο έφυγε, όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια, με άδεια χέρια, κοιτώντας κάποιον ποδοσφαιριστή της Μπαρτσελόνα να σηκώνει το τρόπαιο. Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του Αντρές Ινιέστα, η δικαίωση του κανονικού ποδοσφαιριστή.
Ο Ινιέστα δεν έχει τατουάζ στα χέρια και στο σβέρκο, δεν χτενίζει περίεργα τα μαλλιά του, δεν κάνει κωλοτούμπες μετά τα γκολ του, δεν έχει διάσημη γκόμενα, δεν βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα σκανδαλοθηρικών περιοδικών για χρήση κοκαΐνης. Είναι ένα απλό παιδί που έγινε ποδοσφαιρικό είδωλο, αλλά παραμένει ένα απλό παιδί. Στον κόσμο του ποδοσφαίρου τα κακά παιδιά, από τον Ντιέγκο Μαραντόνα μέχρι τον Μπαλοτέλι, πάντα απολάμβαναν την αγάπη του κοινού ως καταραμένες ιδιοφυΐες. Είναι ο κανόνας της show biz τα μαύρα πρόβατα να ξεχωρίζουν από το κοπάδι.
Η δουλειά και το στυλ του Αντρές Ινιέστα σπάνε αυτό τον κανόνα. Μέλος του εκλεκτού φυτωρίου της Μασία, η ζωή του δεν διαφέρει πολύ από τις γνωστές ιστορίες επιτυχίας. Ο πατέρας του, οικοδόμος, χρειάστηκε τρία μηνιάτικα για να του αγοράσει τα πρώτα του ποδοσφαιρικά παπούτσια, και σε ηλικία 12 ετών αποχωρίστηκε την οικογένειά του για να βρεθεί στις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα. «Η πρώτη εικόνα που έχω από τη Μασία είναι αυτή του Τζουάν Φαρές, του διευθυντή. Μου σύστησε τον Χοσέ, έναν τερματοφύλακα της ομάδας νέων που ήταν πάνω από 1,90 μ., και μου έδειξε όλη την ακαδημία. Εγώ δεν έπαψα στιγμή να κλαίω» θυμάται σε συνέντευξή του ο Ινιέστα.
Το Φεβρουάριο του 2001 και ενώ είναι 16 ετών, ο Λορέντσο Σέρα Φερέρ, άλλοτε προπονητής της ΑΕΚ, τον φώναξε να προπονηθεί με τους επαγγελματίες του Καμπ Νόου. Από κείνη τη μέρα όλα άλλαξαν, ή μάλλον σχεδόν όλα. Παρ’ ότι θα μπορούσε να μένει σε έπαυλη, επέλεξε να ζει σε ένα σαλέ στο Σαν Τζουστ, την εργατική ζώνη της Βαρκελώνης, από τότε που υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο με την Μπαρτσελόνα. Σύμφωνα με τους τότε υπολογισμούς του πατέρα του, τα χρήματα δεν έφταναν για να αγοράσουν αλλού σπίτι. Αλλά ακόμα κι όταν τα χρήματα έφταναν, η ταχυδρομική του διεύθυνση δεν άλλαξε.
«Ο καθένας αναζητά την ευτυχία του, τον τρόπο ζωής του, να ζει με τον κόσμο που ο ίδιος επιλέγει. Εμένα αυτή είναι η ευτυχία μου. Νιώθω ευτυχισμένος όπως είμαι, τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Δεν είναι θέμα στάσης κατά της επίδειξης. Η εικόνα που βγαίνει προς τα έξω για μένα είναι αυτό που είμαι. Δεν μου αρέσει να γίνομαι αντιληπτός, αν και πολλές φορές πρέπει να γίνομαι. Θέλω να απολαμβάνω τα δικά μου πράγματα. Έχω υπερβολικά πολλά για να μην είμαι ευτυχισμένος. Το να νιώθεις ευτυχισμένος ως άνθρωπος είναι ανώτερο από οποιαδήποτε νίκη» εξηγεί για τις επιλογές του.
Κι αυτή η απλή κοσμοθεωρία του ξεδιπλώνεται και στο γήπεδο. Εκεί η απλότητα των κινήσεών του διδάσκεται στις ποδοσφαιρικές ακαδημίες ως το άριστον.